Wie & Warum

Sen hep gül, gül ki kainatta gülsün. Bak bahar geldi çocuk!.. Sen benim yüreğimdeki baharsın. Sen ağlayınca, sen kırılınca yüreğim buz tutuyor. Buz yanıkları karartıyor yüreğimi. Sen hep gül çocuk!.. Çocuklara muştular salalım umuda, barışa, sevgiye dair. Çocuklar bizim baharımız. Gönüllerimizde yeşersin, çiçeklensin boy atsın çocukluğun umutları, hayâlleri. Çocuk yüreklerinde kanalım insanlığa. Çiçekler çıksın yüreğimizden rengarenk. Çocuk gözleriyle bakalım dünyaya.. Bakın siyah, beyaz, gri köşelerden nasıl kurtuluyor ruhumuz. Labirentlere hapsedilmiş, çıkmaz sokakta sıkışmış kalmış insanlığımıza kanat takıyoruz. Çocukların kanatlarında hür maviliklere kanat çırpıyoruz. Sen hep gül çocuk!. Korkusuzca gül, hiçbir karanlık gölge düşmesin yüzüne. Nurun aydınlığına gark ol. Hep aydınlansın yüzün. Senin yüzün insanlığımıza güneş olsun. Biz yanalım senin için çocuk. Yeter ki sen hep gül. Umut dolu yarınlara güvenle bak. Biz senin için yokluk çekelim, sen varlığa kavuş. Senin için ağ...

Ben içeri düştüğümden beri, güneşin etrafında on kere döndü dünya. Ona sorarsanız: “Lâfı bile edilmez, mikroskobik bir zaman.” Bana sorarsanız: “On senesi ömrümün.” Bir kurşun kalemim vardı, ben içeri düştüğüm sene. Bir haftada yaza yaza tükeniverdi. Ona sorarsanız: “Bütün bir hayat.” Bana sorarsanız: “Adam sen de, bir iki hafta.” Katillikten yatan Osman, ben içeri düştüğümden beri, yedi buçuğu doldurup çıktı. Dolaştı dışarda bir vakit. Sonra kaçakçılıktan tekrar düştü içeri, altı ayı doldurup çıktı tekrar. Dün mektup geldi, evlenmiş, bir çocuğu doğacakmış baharda. Şimdi on yaşına bastı, ben içeri düştüğüm sene ana rahmine düşen çocuklar. Ve o yılın titrek, ince, uzun bacaklı tayları, Rahat, geniş sağrılı birer kısrak oldular çoktan. Fakat zeytin fidanları hâlâ fidan, hâlâ çocuktur. Yeni meydanlar açılmış uzaktaki şehrimde, ben içeri düştüğümden beri. Ve bizim hane halkı bilmediğim bir sokakta, görmediğim bir evde oturuyor. Pamuk gibiydi, bembeyazdı ekmek, b...