Yine Yeniden

Ve fırtına bitti. En azından geçen yıl bugünkü fırtına. Ama nasıl atlattığım da, nasıl hayatta ve ayakta kalmayı başardığım da dipdiri zihnimde. Bırak hatırlamamayı daha da kazınıyor. Fırtına gerçekten bitti mi bitmedi bunu hiç birimiz bilemiyoruz. Fakat gerçekten kesin olan bir şey var ki: Aynı kişi değilim.


Çok kez özgürlüğüm elimden alındı, çok kez özgürlüğüm elime verildi. Göğü gördüm özgür oldum, suyu gördüm özgür oldum, toprağı gördüm özgür oldum. 

Basit değil mi, hava yani, alt tarafı hava. Ama değil, vallahi değil, billahi değil. O kısıtlı alandan göğü görmeye çalışmak. Görememek. Etrafında yükselen duvarlar. Teller. Kuşa hasret. Kışa hasret. Özgür olduğum gün demiştim ki; gördün mü bak ne kadar çok adım attık. Sınırsızca adım attık. Göğü uçsuz bucaksız gördük. 


Basit değil mi, su yani, alt tarafı su. Ama değil, vallahi değil, billahi değil. Ne yollara, ne yıllara gebe kim bilir. Kimini boğan, kimini yaşatan su. Basit değil. Basite almaya gelmez. Şakaya almaya gelmez. Su bu, hayat. Hayat suyun ellerinde, hayatın suyun ellerinde. 


Basit değil mi, toprak yani, alt tarafı toprak. Ama değil, vallahi değil, billahi değil. Sahi neydi toprak? Yaşadığımız yer mi? Doğduğumuz yer mi? Doyduğumuz yer mi? Bağrını açan mı? Bağrından saçan mı? Hangisi? Demek ki kolay değilmiş. Demek ki basit değilmiş. Toprak deyip geçmemeliymiş.

.
.
.
Böyle bir şeyler işte. Bugünün anısına.
Bu gecenin bile sabahı oldu ya.
Daha niceleri.
Olur.
Olacak.
Olacaktır.
Bazı şeyler evet zor ama kötü değil.
Ayrımı iyi yapmalı.
En yakın arkadaşının kendin olduğu, dünyayı, dünyanı omuzlarına yüklediğin bir yıllık maceran mübarek olsun Betülcüğüm.